قدس آنلاین - رقیه توسلی: اولین تبریک را «پنج شنبه» می گوید از بس مهربان و حواس جمع است. با یک سبد گل بنفش و اتیکتی که رویش آورده "خوش خبر باشید".

«شنبه» و «یکشنبه» هم چند ساعت بعد دست تکان می دهند از دور: که هِی عزیزجان، مبارکا باشد مرداد.

«سه شنبه» اما - مثل یک مافوق شسته رفته - خودش را می رساند و با صلابت می گوید: همیشه سرباز درستکاری باش و اسلحه ت را جایی جا نگذار! حتماً خودت می دانی گوش و چشم تاریخی!

«چهارشنبه» پیامک ارادت و کلی استیکر می فرستد.

«دوشنبه» هم یادش نمی رود خوش قلب باشد، پس می آید و یک دلِ سیر از دوشنبه های بی بار و دوشنبه های پُربار حرف می زند. از قلمی که هر ساعت جنگجویان از غلاف بیرون می کشند.

آخرین روز هفته هم آخرین مهمانی ست که تقویم به دست، در خانه ام را می کوبد. «جمعه» جان، تنها نیست. او یاالله گویان وارد می شود و پشت بندش لشکر اعتماد به نفس، سرسختی، صبوری، شکست، بی خوابی، اشک و بی پولی.

خانه پُر می شود. مانده ام چه بگویم. زبانم بند آمده میان نگاه هایی که سفت و سخت دوره ام کرده اند. که صدایی ملایم از آن وسط ها نجوا می کند: صاحبخانه! آمده ایم سلام و دستمریزاد کلمات و جملات را برسانیم به شما.

که از شوق و شیفتگی سر به زیر می اندازم و دستم می آید که انگار هفت روز و هفت خوان هفته، امروز هفت دوست شده اند!

هیجانم که نفسی تازه می کند، سرم را می گیرم بالا... خانه گوش تا گوش پُر است و حیاط جای سوزن انداختن نیست و لابد توی کوچه.

برمی خیزم... باید میزبان خوبی باشم و به قول «سه شنبه»، تاریخ کتبی را تمیز و زلال رقم بزنم... پس دوباره مصافحه می کنم با تک تک سوژه ها؛ با زباله های عفونی، گرانی، سیل، تعطیلی تولید، کالای داخلی، قلمرو حیوانات، سرعت اینترنت، کیفیت نان، ماشین آلات فرسوده راهداری، مالیات و... .